warka 14 - Stout owsiany

Dlaczego by nie owies?
Był stout zwykły, był porter angielski, pora na kolejne ciemne piwo. Takie wychodzą mi najlepiej, takie bardzo mi smakują - więcej argumentów nie trzeba.
Więc owies.

Urocza mnogość słodów, przez chwilę można się poczuć jak w poligamicznym związku.
Ciężko potem się znów przestawić na zacieranie tylko jednego ziarna na raz...

Nowością w moim skromnym browarze są płatki owsiane. Jak można łatwo dowiedzieć się z ogólnodostępnych witryn w sieci Internet, mają za zadanie dodać naszemu piwu aksamitności. Mam nadzieję, że wiedza ta będzie poparta również wrażeniami bardziej namacalnymi.

Na zdjęciu powyżej - 8/10 osoby, z którą się silnie identyfikuję, przygotowuje wodę do zacierania - 13.5 litra podgrzane do temperatury 70'c.
Można powiedzieć - jak zawsze, ale te 0.5 dodatkowego litra tworzy jednak swego rodzaju wisienkę na torcie.

Tak zwaną metodą "na dwa baty" - lecą jasne słody do zacieru. Zacieram klasycznie, tj. nie wrzucam wszystkich słodów na raz, te ciemne zostawiam na później - mimo, że próby jodowej nie robię.

Gatunek zdecydowanie nie dla rasistów - przewaga słodów ciemnych.
Poprawnie politycznie, bądź nie, ale i tak lądują w kotle - 50 minut po Pale Ale i płatkach owsianych.

Nasz uroczy mulat zostaje podgrzany do 72'c. Receptura podaje, żeby utrzymać ten stan przez 10 minut. Postanawiam zaszaleć - w końcu nie codziennie podgrzewamy cokolwiek do tej temperatury - i zarządzam 15 minutową przerwę. Jestem przy okazji tak podekscytowany, że lekko drży mi dłoń trzymająca termometr - czego na szczęście na zdjęciach nie widać.

Równo po 1.5h od wlania zimnej wody do gara kończę zacieranie. Krab z mojej koszulki naprawdę się cieszy, że to nie jego wyciągam z gorącej wody.

Lekko smutny spuszczam 2 pierwsze litry, zwracam je do zacieru i nastawiam kranik na minimalną przepustowość. Na filtrowanie przeznaczam przynajmniej godzinę z mojego życia - nie ma co się spieszyć, jeśli chodzi o wydajność. Zawsze to dodatkowe 3 butelki, które pewnie i tak zapomnę wyjąć z zamrażalnika i będą na straty.

Wysładzanie 10 litrami gorącej (80'c) wody - uzyskuję 16 litrów brzeczki. Prawdę mówiąc, mogło być lepiej.

Ale mogło też być gorzej, mógłbym np. zbierać znaczki zamiast zajmować się piwowarstwem i nie miałbym wtedy nawet litra.
Uśmiech wraca na moją twarz.

Ważną, niedocenianą kwestią jest fakt napowietrzania brzeczki. Nie powinno się tego robić na żadnym etapie warzenia piwa - wyjątkiem może być moment zadania drożdży, które, jak wiadomo, potrzebują cukru i tlenu właśnie. Jasne, czasem naprawdę trudno tego uniknąć - zwłaszcza, jak trzyma się tyle litrów gorącego zacieru i próbuje spokojnie przelać do gara.

Ale o tym później - tutaj przykład niepotrzebnego natleniania. Od warki 15 zwracam na to już szczególną uwagę - a efekty z pewnością opiszę (w momencie, gdy piszę te słowa trwają już przygotowania do 16 warki - warzę teraz często, a niestety, czasu na opisy mam coraz mniej).

Jeden z kilkunastu ulubionych momentów podczas warzenia - oczekiwanie, aż brzeczka zacznie wrzeć. Z reguły zajmuje to 40-45 minut, w zależności od tego, czy przykrywam gar pokrywą, czy nie, i rzecz jasna od objętości.
W tym wypadku doprowadzenie do wrzenia zajmuje mi jedynie 25 minut (wywołanie tego stanu u niektórych bliskich mi osób zajmuje mniej czasu) - zacier miał 60 stopni i albo widział nad sobą kuchenny okap, albo pokrywę.
Nie zapominam o DMS, który wydziela się podczas gotowania, i staram się raczej utrzymywać całość bez pokrywy. Gotowane warzywa zawsze można podać jako przystawkę do piwa, a nie jako jeden z jego składników.

Po 5 minutach od rozpoczęcia wrzenia tajemnicza dłoń (na zdjęciu pierwsza od lewej, bez kciuka) inicjuje pierwszy wrzut chmielu - 15 g goryczkowego. W tym stylu mamy do czynienia jedynie z goryczą, więc po 35 minutach od tego zabiegu ta sama dłoń zbliży się do gara z drugą porcją - 10 g.

O ile zazwyczaj czekam przynajmniej do godz. 12.00 z pierwszym piwem, to zawartość tego gara bym sobie nalał zaraz po przebudzeniu. Jak tego nie wypić?! Piękna, beżowa, kremowa pianka. Czerń nieprzenikniona, zapach taki, że trzeba na balkon wychodzić żeby nie zwariować z zachwytu.

Chłodnica wymyta dokładnie pod bieżącą wodą i wrzucona do gara 10 min. przed końcem chmielenia. Patrzę na nią z zazdrością, bo chociaż jest cała z miedzi, może się w nim zanurzyć. Ja składam się z węgla i białka, a nie mogę. Ot, zagadka.

Chłodzenie starym zwyczajem - zimna woda podciągnięta z łazienki w której od sierpnia trwa remont. Nie ma to oczywiście większego wpływu na przyszły smak piwa.
Zejście z 96 do 26 stopni w 15 minut, co traktuję jako sukces - słyszałem o dłuższych, nieco boleśniejszych zejściach.

Rehydratyzacja.

Kolega aTrex w komentarzu pod warką 13 zadał pytanie o ten proces - postaram się go opisać tak szczegółowo jak się da.

- Do czystego pojemnika (w moim wypadku jest to kubek z Tatą Muminkiem, postać czystego serca i dobrych zamiarów, więc kwestię sterylności mam z głowy) wlewam wodę o temp. nie przekraczającej 26 stopni, i nie mniejszej niż 23. Woda pochodzi z kranu i ma objętość 200 ml.

- Otwieram saszetkę i bez wahania wsypuję zawartość.

- Macham na boki kubkiem, na tyle energicznie, żeby drożdże pokryły się wodą, ale na tyle delikatnie, żeby nie zbierać ich z podłogi (całość się nie zamoczy).

- Zakrywam kawałkiem folii aluminiowej (nie ma znaczenia czy szczelnie czy nie - chodzi o to, żeby nie powpadały tam muchy).

- Po 10 minutach powtarzam machanie, coraz więcej drożdży jest pod wodą.

- Folia, oczekiwanie - w tym momencie i tak zajmujemy się dekantacją po chmieleniu.

- 30 minut namaczania - to jak dla mnie - zupełnie wystarczająco. Drożdże są wesołe, uśmiechnięte, i wytworzyły już uroczą piankę. Znaczy się, imprezują. Ale impreza na dobre zacznie się dopiero jak...

... ale chwila, ja dopiero dekantuję!

Nowy sposób - po konsultacjach z kolegami Cinkiem i Anonimowym (piszcie proszę swoje imiona przy komentarzach!) wybrałem metodę zasysania przez mniejszy kawałek rurki włożony w otwór o większej średnicy. Sprawdza się wyśmienicie, chociaż mile widziana jest tu osoba do pomocy - ktoś musi trzymać końcówkę węża w brzeczce. Zasysacz włożony bardzo delikatnie, tak, żeby można go było wyjąć bez problemu, i zaciągamy. W odpowiednim momencie, niczym w stosunku przerywanym, wycofujemy się ze swoim mini wężykiem i pozwalamy zacierowi wypełnić nowe miejsce zamieszkania. Proste, bezbolesne, higieniczne, tanie i efektywne. Po mojej sugestii niewykluczone, że zarazem podniecające.

Kwestia pomocnika - można zastąpić go takim... jak to nazwać... kawałkiem plastiku od pralki, do przekładania rury z odpływem przez wannę. Pokażę przy najbliższej okazji. Szczerze mówiąc, sam nie wiem, jak to się będzie sprawdzać, póki co zaadaptowałem i wysterylizowałem. Czeka na debiut. Jest brzydszy ode mnie, więc może poczekać.


Po dekantacji mam 12 litrów czystej brzeczki. Chmiel ładnie się oddzielił, a dopełniając wodą (kran) do docelowego 13 blg uzyskałem 19 litrów. Dobry wynik.

Drożdże zadane. Impreza w toku. Pozostaje jedynie zasklepić szczelnie pokrywę, dopić piwo, otworzyć następne i umieścić fermentator przy lekko uchylonym oknie - niech ma te swoje 19-20 stopni. Spać będę gdzie indziej.

Aha, trzeba jeszcze to wszystko wymyć. Jak zawsze - bezwzględnie i dokładnie, tak, żeby zaczynając nową warkę nie musieć niczego skrobać.
Skrobanki nie są ani fajne ani tanie.

22 marca 2012

Etykieta, jeszcze gorąca. Zrobiłem ją troszkę na przekór wszystkim i wszystkiemu, warka już dawno pochłonięta, ostatnie jej egzemplarze rozeszły się podczas świąt w grudniu ubiegłego roku. Miały nawet etykietę, zaktualizowaną wersję Stouta, warki 4.

Ale wiadomo. Nie dawały mi spokoju zaległości i opcja pójścia na łatwiznę. Musiałem coś zmienić, namieszać.